Εχω πάθει κρίση

Γιατί κ. Σόμπολε μου, μου το κάνατε αυτό. Δεν με φτάνουν όλο αυτά τα προβλήματα, που αντιμετωπίζω καθημερινά όπως: ‘Ολους αυτούς τους "ΣΥΡΙΖ-οκίνητους κουκουλοφόρους αντικρατιστές", (και καλά δεν σέβονται το ελληνικό Mayfair, να μη σέβονται κι όλη αυτή τη διεθνή Haute Couture κουρελαντίνα;). Τα βρωμισμένα χνώτα των πεινασμένων χρηματοπιστωτικών συμβούλων (golden boys). Την ένδεια που μαστίζει τους έλληνες τραπεζίτες (ακόμη και ύστερα από την οικονομική ενίσχυσή τους, αποτέλεσμα του κοινωνικού Μαραθώνιου της κυβέρνησης, ανάμεσα στους φορολογούμενους πολίτες). Τις παράλογες απαιτήσεις του κοινωνικού συνόλου, το οποίο αγνοεί επιδεικτικά τη βαθειά οικονομική κρίση (συνέπεια των παράλογων απαιτήσεων του, και του απερίσκεπτου τρόπου διαβίωσης),με αποτέλεσμα να έχουν καταπονήσει τον αεικίνητο πρωθυπουργό μας. Είναι αδιανόητο να μην έχουν πάρει χαμπάρι οι Έλληνες, ότι το πρόβλημα δεν είναι απλώς η κρίση στην Ελλάδα, αλλά ότι κρίση είναι η ίδια η Ελλάδα! Κι έρχεστε, τώρα, κι εσείς και προκηρύσσετε, ελαφρά τη καρδία απεργία των δημοσιογράφων.Με ρωτήσατε αν ήμουν σε ψυχική κατάσταση τέτοια, ώστε να δεχτώ ένα τέτοιο πλήγμα;. Ξέρετε, ότι από την ώρα που το έμαθα έχω εκδηλώσει έντονα συμπτώματα στερητικού συνδρόμου;Αν είναι δυνατόν! Με ρωτάτε το λόγο!Πως είναι δυνατόν να ζήσω, έστω κι ένα 24ωρο, χωρίς να θαυμάσω το Van Cleef & Arpels της κ. Τρέμη! Πως μπορώ να στερηθώ την τρομοκρατημένη ματιά του κ. Ευαγγελάτου, το μονίμως οργίλο ύφος του κ. Καψή, το ανασηκωμένο φρύδι και την υψιπετή προπέτεια του κ. Πρετεντέρη προς τον «παραθυροκαλεσμένο», την τραγικότητα των εκφράσεων του κ. Τράγκα, το «στεριλιζέ» ύφος του κ. Χατζηνικολάου.Όχι! Πέστε μου, στο Θεό που πιστεύετε (λίγο δύσκολο αυτό για δημοσιαγράφο), πως είναι δυνατόν να αντέξω όλη αυτή την απουσία;